" Het is niet makkelijk om erover te praten, eigenlijk wil je er niet mee in de openbaarheid komen, omdat het nog steeds een soort schaamte is. Aan de andere kant, toen ik eenmaal besloten had om eruit te stappen, dacht ik wel meteen dan wordt dit mijn missie, want als ik dit kan dan hoop ik dat andere vrouwen zien dat ze dit ook kunnen. Anderzijds blijft het gewoon heel erg moeilijk om dit hier te vertellen, omdat er natuurlijk iemand is die dit gaat horen en het niet leuk zal gaan vinden."
Anita is 11 jaar lang mishandeld door haar echtgenote. Ze was getrouwd met een narcist en al snel kwamen er geestelijke mishandelingen die oversloegen tot fysieke mishandelingen toen hij in de gaten kreeg dat hij de controle over haar begon te verliezen. Hier bleef het helaas alleen niet bij. Nee, de mishandelingen gingen van kwaad tot erger en keer op keer bood ze haar excuses aan. Zelfs toen hij haar ribben had gebroken.
' Ik lag te huilen op bed en hij zag me liggen en vroeg waarom ik aan het huilen was? Ik antwoordde: dat ik heel veel pijn had. Hierdoor begon hij ook te huilen en zei; weet je wel niet hoe erg dit voor mij is, wat ik jou heb aangedaan?! Als jij nu niet tegen mij gezegd had, dit of dat wat hem dan dwars zat, dan had ik dit niet bij jou hoeven doen. Hierdoor dacht ik weer, ja jeetje hij heeft wel gelijk dat had ik ook nooit mogen zeggen. Ik ging geloven dat ik dit verdiend had'.
Doordat de uitbarstingen van haar man afwisselde met iemand die heel lief, charmant, zorgzaam en liefdevol was, hield ze het 11 jaar met hem uit. Ze bleef telkens hoop houden dat het nu zou veranderen.
De doorslaggevende druppel voor Anita was toen haar 17 jarige dochter in het ziekenhuis kwam te liggen. Helemaal uitgemergeld door anorexia. Dat was het moment waarop er een knop bij haar om ging en zag dat dit allemaal de schuld van haar man was en dat hij het leven van iedereen kapot maakte. Ze wist op dat moment dat zij de enige was die deze cirkel kon doorbreken en dat is haar gelukt. Vanaf dat moment heeft het nog geen jaar geduurd en was ze bij hem weg."Ik ben na de vrouwenopvang gegaan en dat is de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Ik krijg daar professionele hulp en ben daar veilig. Het is niet erg om met niks opnieuw te beginnen. Ik ben weg gegaan. Heb helemaal niks meegekregen. Ik ben in de opvang terecht gekomen, heb een sociaal huurwoninkje gekregen en een bijstandsuitkering en ik houd nu het meest van mezelf en van mijn kinderen en kan opnieuw een relatie aangaan."
Anita is een voorbeeld voor veel vrouwen die deze stap eindelijk heeft durven zetten om uit haar veilige cirkel te stappen en hulp is gaan zoeken.
Aan alle vrouwen die hetzelfde doormaken als Anita heeft doorgemaakt: Denk aan jezelf. Jij kunt dit stoppen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten